Nou ja, niet helemaal maar ik was 8 maanden oud geworden en da's toch wel tweederde jaar alweer. Ik vind dat al heel oud, en helemaal als je bedenkt hoeveel ik al gegroeid en veranderd ben sinds mijn geboorte. Ik kan nu al staan zonder meteen om te vallen als ik me aan de bank vasthou, ik wil al heel graag zitten (kan ik niet zo goed maar laten we het daar verder niet over hebben), en daarbij komt ook nog eens dat ik al heel goed op handen en knieen kan wiebelen. En soms kom ik nog vooruit ook!
Dus daarom vond ik dat ik mijn verjaardag wel kon vieren. Met kado's enzo. Want dat had ik de week ervoor gezien op de verjaardag van mijn grote neef Lars. Die kreeg kado's. En ik mocht op schoot bij oma, samen met Jesper, mijn andere grote neef.
Ik vond al die aandacht erg leuk. Tante Yimei was er ook en die ging een hele lange tijd met mij rondlopen. Mama zou daar nooit intrappen want na 2 minuten zeurt die al over rugpijn. Ik weeg nog niet eens 8 kilo! Maar tante Yimei die vond dat niet erg. Ik denk dat ze wel een half uur met me heeft rondgesjouwd. Heerlijk!
Nou en daarom vond ik dus dat ik ook wel jarig mocht zijn. Ik had het aan de ontbijttafel al aan papa geprobeerd uit te leggen. Mamma zong liedjes voor me zoals "er is er een jarig" en "klap eens in je handjes" en toen ben ik heel hard met mijn sok gaan zwaaien. Ik dacht dat het dan wel duidelijk zou zijn.
Gelukkig snapte mama het. Ze heeft meteen gezorgd dat er twee tantes en ook nog opa op visite kwamen op mijn verjaardag. Ik was immers tweederde geworden...later had ze het nog over een verlate kraamvisite ofzo maar volgens mij was het toch echt zoiets als een verjaardag want ik kreeg aandacht en kado's. Goed toch??
Dus volgende keer als ik weer visite en kado's wil dan zeg ik gewoon tegen mama dat ze mijn verjaardag weer moet vieren door heel hard met mijn sok te zwaaien.
Logisch.
Kusje van Jet
